Hi Robsten Team @ 03:08 BKKLT

 

..

เนื้อเรื่องและบทสนทนา ทั้งหมดเป็นการแต่งขึ้นตามจินตนาการ อิงตามเหตุการณ์จริง

.. แต่สิ่งของ  เครื่องใช้ที่กล่าวถึง สถานที่  ตัวบุคคลหลัก และเหตุการณ์บางเหตุการณ์

เป็นเรื่องจริง หรือ อ้างอิงภาพจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงในงาน

.

*** ห้ามคัดลอก ดัดแปลง แต่งเติม แอบอ้าง นำไปเผยแพร่ต่อเด็ดขาด ***

 

.

When in Rome

.

เมื่อรถมาจอด ที่หน้าพรมแดง เสียงกรี๊ด เสียงเชียร์ ต้อนรับของแฟน ๆนับร้อยนับพันคนดังเข้ามาในรถ   ทั้งๆที่ประตูรถยังปิดสนิท

ฉันมองไปรอบๆ ..  แฟนๆ ถือรูปของฉัน กับ ร็อบ โบกไปมา .. เสียงกรีดร้องด้วยความตื่นเต้นดีใจของพวกเขาที่จะได้มาเจอกับเรา  .. พรมแดงที่ทอดยาวไปยังประตูทางเข้าออดิทอเรียม .. และกองทัพผู้สื่อข่าว ช่างภาพ ที่รออยู่

แคเธอรีน ยืนคุยอยู่กับพวกนักข่าว และทีมงาน  .. มีเจ้าหน้าที่มายืนรอเปิดประตูด้านที่ ไมเคิลนั่ง .. แต่เขายังไม่มีท่าทีว่าจะขยับเขยื้อน

“ ไมเคิล  ฉันต้องลงไปแล้วล่ะ ”

“ … ”

“ ไมเคิล ขอร้องล่ะ ..อย่าทำอย่างนี้เลย ”

“ ทำยังไง .. คุณจะให้มันจบลงแบบนี้เหรอ .. คุณจะให้ผมทำยังไง ”

“ ขอฉันลงไปก่อนนะ .. แฟนๆ และทุกคนรอฉันอยู่ ”

ทันใดนั้น เจ้าหน้าที่ด้านนอกที่ยืนรออยู่ ก็เปิดประตูรถ .. แต่เขากระชากประตูกลับมาปิดเสียงดัง

“ ไมเคิล คุณจะมาทำอย่างนี้กับนี้กับงานของฉันไม่ได้นะ ”  ฉันพูดใส่เขาเสียงดังด้วยความโกรธ  เขานิ่ง.. มองตรงไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย แล้วเขาก็ส่ายหน้า แค่นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ .. ก่อนที่จะเปิดประตูรถ

ฉันลงจากรถ แล้วเดินตรงไปหาแคทเธอรีน ..

“ ไม่เป็นไรนะ ”  เธอบอก พลางลูบหลังฉันเบาๆ  แล้วหันไปมองไมเคิลที่มีบอดี้การ์ดสองคน เดินพาเขาออกไปจากบริเวณงาน

“ ไม่เป็นไร .. ฉันไม่เป็นไร ”  เสียงฉันแหบพร่า และเบาราวกับเสียงกระซิบ พลางพ่นลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง.. ตัวฉันสั่น จนน่ากลัวว่าคนอื่นๆจะสังเกตเห็น .. อาจเป็นเพราะอากาศหนาวกระมัง

“ สิ่งที่ฉันทำมันไม่ดีเลย ” ฉันบอกเธอ แล้วเงยหน้ามองท้องฟ้าที่ขมุกขมัวก่อนจะสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด .. เธอยิ้มไม่พูดอะไร .. แต่มันเป็นสิ่งที่ดี และ ถูกต้อง สำหรับผู้ชายที่ฉันรัก ซึ่งเขาคงยังโกรธฉันอยู่ .. ฉันพูดต่อในใจ

เสียงกรีดร้องของแฟนๆ เรียกให้ฉันหันกลับไปโบกมือ และส่งยิ้มให้กับพวกเขา  เสียงของแฟนๆ กรีดร้องกันดังขึ้นเป็นเท่าตัว เมื่อรถของ ร็อบ เคลื่อนเข้ามาจอดแทนที่รถของฉัน

.

.

เขา.. ก้าวลงจากรถ ..

หัวใจฉันเต้นรัวจนน่ากลัวว่ามันจะหลุดออกจากอก .. ความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามา มันบีบเค้นจนฉันหายใจไม่ออก .. รอ.. ที่จะสบตากับเขา

โรเบิร์ต .. เขาอยู่ตรงนั้น ผมสีทองแดงของเขาโดนลมพัดจนยุ่ง  รอยยิ้มมุมปากที่ฉันหลงรัก กับเสื้อแจคเก็ตสีน้ำเงินเข้ม

เขายังไม่หันมาสบตา .. แต่ฉันรู้ตัวเองดีว่า ฉันกำลังยิ้ม

ร็อบเอามือจัดเสื้อแจคเก็ตให้เข้ารูป ยิ้มกับกล้อง  กับแสงแฟลช หันกลับไปโบกมือกับแฟนๆ .. แล้วหันมาสบตาฉัน เขาเดินตรงเข้ามา  ฉันก้าวเข้าไปหาเขาอย่างไม่รู้ตัว  แต่พวกตากล้องยังต้องการถ่ายรูปเขาอีก  ฉันจึงต้องถอยหลังออกมาก่อน

.

.
เขายื่นมือมาโอบแล้วกระชับตัวฉันเข้าแนบข้างๆตัวเขา ..

“เป็นงัยบ้าง”  ฉันพึมพำ ให้เขาได้ยินเพียงคนเดียว ขณะที่นักข่าวและตากล้องก็ยังรัวชัตเตอร์ กัน  อย่างบ้าคลั่ง

“คุณล่ะ เป็นยังไง” เสียงของเขาอ่อนโยนขึ้นแล้ว มันแแทบจะเป็นไปไม่ได้ที่่จะได้ยินเสียงอบอุ่นของเขาอีกครั้ง

“ร็อบ …”  เสียงกรี๊ดของแฟนๆ ดังจนแทบจะไม่ได้ยินเสียงอย่างอื่น เขาขมวดคิ้วนิดหน่อย แต่ก็ยังมีรอยยิ้มให้ฉัน  ฉันไม่สนใจว่าเรากำลังอยู่ท่ามกลางสายตานักข่าวนับสิบ .. ฉันจะต้องบอกเขา

“ฉันพูดไปแล้ว  .. ฉันบอกเลิกเขาแล้ว ”

“คุณรู้ใช่มั้ยว่านั่นหมายความว่าอะไร” เขาถาม โดยที่ไม่ได้มองหน้าฉัน แต่เราสองคนสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ท่วมท้นของกันและกัน

“ไม่รู้” ฉันตอบ  พยายามนึกว่าเขากำลังพูดถึงอะไร “คืออะไรเหรอ”

เขากัดริมฝีปากล่าง นิ่งไปอึดใจ ก่อนที่จะโอบฉันแน่นจนเบียดชิดกับอกของเขา

“แปลว่า ตอนนี้คุณเป็นของผม .. ของผมคนเดียวเท่านั้น ..”

“ผมรักคุณ”

ฉันยิ้มกว้าง แหงนหน้ามองฟ้า เมฆหมอกเปิดทางให้แสงอบอุ่นของดวงอาทิตย์ สาดส่องลงมา

นี่เป็นมนตราของกรุงโรม.. หรืออย่างไร

.

.

30 ตุลาคม 2008  วันที่งดงามที่สุดอีกวันหนึ่งในชีวิต ..ที่จะต้องจดจำ

แม้จะรู้ว่า .. ยังมีอะไรอีกมากมาย รอเราอยู่ในวันพรุ่งนี้ .. และไม่ง่ายเลยที่จะก้าวผ่านมันไป..

ขอเพียงแค่ ผู้ชายคนนี้ .. ผู้ชายที่ ฉันรัก .. และ เขาก็รักฉันเต็มหัวใจ .. ขอเพียงมีเขาอยู่เคียงข้าง .. ไม่ว่าจะวันข้างหน้าจะหนัักหนาสักเพียงไหน

ฉันพร้อมแล้วที่จะเผชิญ .. ..

.

.

Translation Italian into English by @ strocchia

Translation & Edited in Thai by @ppompam

 

.

.

เจอกันที่ ลอนดอน วันที่ 17 ค่ำๆ ค่ะ

.