Hi Robsten Team @ 03:08 BKKLT
..
เนื้อเรื่องและบทสนทนา ทั้งหมดเป็นการแต่งขึ้นตามจินตนาการ อิงตามเหตุการณ์จริง
.. แต่สิ่งของ เครื่องใช้ที่กล่าวถึง สถานที่ ตัวบุคคลหลัก และเหตุการณ์บางเหตุการณ์
เป็นเรื่องจริง หรือ อ้างอิงภาพจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงในงาน
.
*** ห้ามคัดลอก ดัดแปลง แต่งเติม แอบอ้าง นำไปเผยแพร่ต่อเด็ดขาด ***
.
When in Rome
.
เมื่อรถมาจอด ที่หน้าพรมแดง เสียงกรี๊ด เสียงเชียร์ ต้อนรับของแฟน ๆนับร้อยนับพันคนดังเข้ามาในรถ ทั้งๆที่ประตูรถยังปิดสนิท
ฉันมองไปรอบๆ .. แฟนๆ ถือรูปของฉัน กับ ร็อบ โบกไปมา .. เสียงกรีดร้องด้วยความตื่นเต้นดีใจของพวกเขาที่จะได้มาเจอกับเรา .. พรมแดงที่ทอดยาวไปยังประตูทางเข้าออดิทอเรียม .. และกองทัพผู้สื่อข่าว ช่างภาพ ที่รออยู่
แคเธอรีน ยืนคุยอยู่กับพวกนักข่าว และทีมงาน .. มีเจ้าหน้าที่มายืนรอเปิดประตูด้านที่ ไมเคิลนั่ง .. แต่เขายังไม่มีท่าทีว่าจะขยับเขยื้อน
“ ไมเคิล ฉันต้องลงไปแล้วล่ะ ”
“ … ”
“ ไมเคิล ขอร้องล่ะ ..อย่าทำอย่างนี้เลย ”
“ ทำยังไง .. คุณจะให้มันจบลงแบบนี้เหรอ .. คุณจะให้ผมทำยังไง ”
“ ขอฉันลงไปก่อนนะ .. แฟนๆ และทุกคนรอฉันอยู่ ”
ทันใดนั้น เจ้าหน้าที่ด้านนอกที่ยืนรออยู่ ก็เปิดประตูรถ .. แต่เขากระชากประตูกลับมาปิดเสียงดัง
“ ไมเคิล คุณจะมาทำอย่างนี้กับนี้กับงานของฉันไม่ได้นะ ” ฉันพูดใส่เขาเสียงดังด้วยความโกรธ เขานิ่ง.. มองตรงไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย แล้วเขาก็ส่ายหน้า แค่นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ .. ก่อนที่จะเปิดประตูรถ
ฉันลงจากรถ แล้วเดินตรงไปหาแคทเธอรีน ..
“ ไม่เป็นไรนะ ” เธอบอก พลางลูบหลังฉันเบาๆ แล้วหันไปมองไมเคิลที่มีบอดี้การ์ดสองคน เดินพาเขาออกไปจากบริเวณงาน
“ ไม่เป็นไร .. ฉันไม่เป็นไร ” เสียงฉันแหบพร่า และเบาราวกับเสียงกระซิบ พลางพ่นลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง.. ตัวฉันสั่น จนน่ากลัวว่าคนอื่นๆจะสังเกตเห็น .. อาจเป็นเพราะอากาศหนาวกระมัง
“ สิ่งที่ฉันทำมันไม่ดีเลย ” ฉันบอกเธอ แล้วเงยหน้ามองท้องฟ้าที่ขมุกขมัวก่อนจะสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด .. เธอยิ้มไม่พูดอะไร .. แต่มันเป็นสิ่งที่ดี และ ถูกต้อง สำหรับผู้ชายที่ฉันรัก ซึ่งเขาคงยังโกรธฉันอยู่ .. ฉันพูดต่อในใจ
เสียงกรีดร้องของแฟนๆ เรียกให้ฉันหันกลับไปโบกมือ และส่งยิ้มให้กับพวกเขา เสียงของแฟนๆ กรีดร้องกันดังขึ้นเป็นเท่าตัว เมื่อรถของ ร็อบ เคลื่อนเข้ามาจอดแทนที่รถของฉัน
.
.
เขา.. ก้าวลงจากรถ ..
หัวใจฉันเต้นรัวจนน่ากลัวว่ามันจะหลุดออกจากอก .. ความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามา มันบีบเค้นจนฉันหายใจไม่ออก .. รอ.. ที่จะสบตากับเขา
โรเบิร์ต .. เขาอยู่ตรงนั้น ผมสีทองแดงของเขาโดนลมพัดจนยุ่ง รอยยิ้มมุมปากที่ฉันหลงรัก กับเสื้อแจคเก็ตสีน้ำเงินเข้ม
เขายังไม่หันมาสบตา .. แต่ฉันรู้ตัวเองดีว่า ฉันกำลังยิ้ม
ร็อบเอามือจัดเสื้อแจคเก็ตให้เข้ารูป ยิ้มกับกล้อง กับแสงแฟลช หันกลับไปโบกมือกับแฟนๆ .. แล้วหันมาสบตาฉัน เขาเดินตรงเข้ามา ฉันก้าวเข้าไปหาเขาอย่างไม่รู้ตัว แต่พวกตากล้องยังต้องการถ่ายรูปเขาอีก ฉันจึงต้องถอยหลังออกมาก่อน
.
.
เขายื่นมือมาโอบแล้วกระชับตัวฉันเข้าแนบข้างๆตัวเขา ..
“เป็นงัยบ้าง” ฉันพึมพำ ให้เขาได้ยินเพียงคนเดียว ขณะที่นักข่าวและตากล้องก็ยังรัวชัตเตอร์ กัน อย่างบ้าคลั่ง
“คุณล่ะ เป็นยังไง” เสียงของเขาอ่อนโยนขึ้นแล้ว มันแแทบจะเป็นไปไม่ได้ที่่จะได้ยินเสียงอบอุ่นของเขาอีกครั้ง
“ร็อบ …” เสียงกรี๊ดของแฟนๆ ดังจนแทบจะไม่ได้ยินเสียงอย่างอื่น เขาขมวดคิ้วนิดหน่อย แต่ก็ยังมีรอยยิ้มให้ฉัน ฉันไม่สนใจว่าเรากำลังอยู่ท่ามกลางสายตานักข่าวนับสิบ .. ฉันจะต้องบอกเขา
“ฉันพูดไปแล้ว .. ฉันบอกเลิกเขาแล้ว ”
“คุณรู้ใช่มั้ยว่านั่นหมายความว่าอะไร” เขาถาม โดยที่ไม่ได้มองหน้าฉัน แต่เราสองคนสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ท่วมท้นของกันและกัน
“ไม่รู้” ฉันตอบ พยายามนึกว่าเขากำลังพูดถึงอะไร “คืออะไรเหรอ”
เขากัดริมฝีปากล่าง นิ่งไปอึดใจ ก่อนที่จะโอบฉันแน่นจนเบียดชิดกับอกของเขา
“แปลว่า ตอนนี้คุณเป็นของผม .. ของผมคนเดียวเท่านั้น ..”
“ผมรักคุณ”
ฉันยิ้มกว้าง แหงนหน้ามองฟ้า เมฆหมอกเปิดทางให้แสงอบอุ่นของดวงอาทิตย์ สาดส่องลงมา
นี่เป็นมนตราของกรุงโรม.. หรืออย่างไร
.
.
30 ตุลาคม 2008 วันที่งดงามที่สุดอีกวันหนึ่งในชีวิต ..ที่จะต้องจดจำ
แม้จะรู้ว่า .. ยังมีอะไรอีกมากมาย รอเราอยู่ในวันพรุ่งนี้ .. และไม่ง่ายเลยที่จะก้าวผ่านมันไป..
ขอเพียงแค่ ผู้ชายคนนี้ .. ผู้ชายที่ ฉันรัก .. และ เขาก็รักฉันเต็มหัวใจ .. ขอเพียงมีเขาอยู่เคียงข้าง .. ไม่ว่าจะวันข้างหน้าจะหนัักหนาสักเพียงไหน
ฉันพร้อมแล้วที่จะเผชิญ .. ..
.
.
Translation Italian into English by @ strocchia
Translation & Edited in Thai by @ppompam
.
.
เจอกันที่ ลอนดอน วันที่ 17 ค่ำๆ ค่ะ
.
“อยากเอ่ยเอื้อนเหมือนเกินคำบรรยาย
ซาบซึ้งใน…สายสานสัมพันธ์สอง
แน่นและแนบแอบอุ่นดุจละออง
ช่วยประคอง…ทั้งสองผ่าน…สู่ฝันไกล”
I love you…Robsten….
“คุณเป็นของผมคนเดียว…” ซึ้งจัง รูปและเรื่องไปกันได้ดีมาก ๆ ชอบจังค่ะ
อ้อ ชอบกลอนของคุณ Sailsa_007 ไพเราะมาก
Thank you so much kha P’Pam
ขอบคุณพี่แพมมากๆๆๆๆๆๆๆค่ะ–^^
อ้ายยยยยย ย!!!
ซึ้งสุดๆ ชอบจังเลยค่ะ รู้สึกเหมือนกับอ่านนิยายเลยหล่ะค่ะ
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่แต่งขึ้นหรือเรื่องจริงหนูก็เชื่อไปหมดแล้วหล่ะค่ะ
ขอบคุณค่ะป้าแพม
คลีโอน้อยนึกว่าเป็น ตอนเพิ่มเติมของ Eclipse ซะอีกเคลิ้มเลย
ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆๆค่ะพี่แพม ^^
ขอบคุณพี่แพมมากค่ะ
ขอบคุณค่าพี่แพม ^^
เย้ ๆ ในที่สุดก็จบแบบ Happt Ending
ขอบคุณพี่แพมค่ะ
“คุณเป็นของผมแล้ว..ผมรักคุณ” โฮกกกกกกกก
>< กรี๊ดดดดดดดด ขอบคุณพี่แพมค่า
ซึ้งงค้าาาา งืออออ น่ารักกกกกกกกกๆๆๆ
“ แปลว่า ตอนนี้คุณเป็นของผม .. ของผมคนเดียวเท่านั้น .. ผมรักคุณ “ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อินอย่างแรงงง อีกรอบค้าาาา 55
ขอบคุณพี่แพมมากๆๆค้าาา
กลับมาอ่านอีกครั้ง ก็มีความสุขนึกถึงช่วงเวลาที่คริสกับร๊อบต้องห้ามใจตัวเอง แต่สุดท้าย คุณเป็นของผม ของผมคนเดียวเท่านั้น … ผมรักคุณ ซึ้งค่ะ
ขอบคุณนะค่ะพี่แพม
บอกตรง ๆ สองคนนี้เกิดมาเพื่อเป็นของขวัญเพื่อกันและกันจริง ๆ
ทั้งคู่ทำให้ความศรัทธาแห่งความรักกลับมาในความคิดอีกครั้ง….
ขอให้ความรักของทั้งคู่จงมั่นคงยั่งยืนตราบนานเท่านาน ขอบคุณมากค่ะคุณแพม
รักยืนยง มั่นคงและยาวนาน^^
[...] ‘When in Rome # End’ [...]